ضمان (قرآن)از عناوین و موضوعات مطرح شده در آیات قرآن، «ضمان» است. ۱ - معنی ضمانضَمان در لغت به معناى كفالت و «ضمين» به معناى كفيل است. «ضَمَن الشَّى‌ءَ و بِهِ» يعنى آن را كفالت كرد. در اصطلاح فقه به ضمان عقدى و ضمان غير عقدى تقسيم مى‌شود. ضمان عقدى به معناى تعهد در برابر مالى است كه بر ذمّه شخصى براى شخص ديگر ثابت است، و عقدى است كه نياز به ايجاب و قبول دارد. درباره تفاوت آن با كفالت، گفته شده: كفالت در برابر نفس، و ضمان در برابر مال است. و ضمان غير عقدى، عبارت از جبران خسارتى است، [۶]
مكاسب الشيخ، «كلانتر»، ج ۷، ص ۱۴۷.
كه به خاطر وجود برخى از اسباب ضمان، مثل «يد» (تسلّط بر مال ديگرى) «اتلاف»، «تغرير» حاصل مى‌شود. [۷]
القواعد الفقهيّه، ج ۲، ص ۹، «قاعدة عدم ضمان الامين».
مقصود در اين مدخل، ضمان در هر دو معناى اصطلاحى آن است و آیاتی معرفی می‌شوند که در آن‌ها از واژه‌هاى «اعتداء»، «زعيم» و اطلاق «اوفوا بالعقود» استفاده شده است. ۲ - عناوین مرتبطضمان عقدی (قرآن)، ضمان غیر عقدی (قرآن)، ضمان جریره (قرآن). ۳ - پانویس
۴ - منبعمرکز فرهنگ و معارف قرآن، فرهنگ قرآن، ج۱۹، ص۱۴۴، برگرفته از مقاله «ضمان». رده‌های این صفحه : ضمان | موضوعات قرآنی
|